چکیده
محققان و پژوهشگران توافق دارندکه آینده نگاری، که یک توانایی برای پیش‌بینی چگونگی آشکارشدن آینده می باشد؛ قابلیت استراتژیک مهمی است و نیز جهت برنامه‌ریزی بلندمدت بسیار حیاتی می باشد. با این حال، تعدادی از اجرا های خود را به صورت سیستماتیک مورد بازجویی قراردادند. این تحقیق به پیشرفت دانش در اجرای آینده‌نگاری بلندمدت با استفاده از مقایسه ای تحلیلی از روش‌های برنامه‌ریزی در دو سازمان بامالکیت مشترک ؛ می پردازد. اطلاعات بدست آمده از مستندات برنامه‌ریزیی و اجرای آینده نگاری از پرسنل استراتژی در دو مورد (حمل و نقل و بانکداری) حمایت و پشتیبانی ازیک مدل پویای برنامه‌ریزی یکپارچه و بلندمدت آینده‌نگاری را فراهم نمود. مجموعۀ درحال اجرا و ترکیب علائم قوت و ضعف، و ادغام مستمر آن ها در سناریوها، تصویر آینده‌های جایگزین به صورت ساختاری بوسیله انجمن اجرایی؛ پشتیبانی شده بود. انجمن اجرایی به طور گسترده ای با استراتژیست‌های واقع در سطوح مختلف سازمانی، در گفت‌وگویی مرتبط با آینده‌های نوظهور و استراتژی‌هایی آن آینده ها، درگیر شد. این یافته ها مدیران و محققان را به مشاهده برنامه‌ریزی بلندمدت به عنوان یک بازجویی در حال اجرا از استراتژی‌های اجرا و پیش‌بینی شده در آینده های جایگزین نوظهور؛ تشویق کرد. همانند یک روش کارسازی استراتژی را تحریک میکند و سازمان را برای رویارویی با محیط‌های آینده آماده می‌نماید.
مقدمه
تحقیقات نشان داده است که برنامه‌ریزی بلند‌مدتی که با محوریت ساختار، تاریخچه، فرآیندهای تحلیلی طراحی شده اند مذاکرات استراتژیک را در اطراف روند های شناخته شده ای تشویق خواهند که لزوما پیش‌بینی کننده خوبی از محیط آینده نیستند. بکارگیری روش های تحلیل محیطی سنتی در مرحله تدوین استراتژی برنامه ریزی بلند مدت به عنوان مذاکرات استراتژیک محدودی داخل مرزهای مشخص و در نتیجه شکست در تصرف عدم قطعیت های محیط متغیر یا اثرات محقق نشده آینده؛ توصیف شده‌اند. دست کم گرفتن عدم قطعیت‌های آینده می تواند به استراتژی‌هایی منجر شودکه نه از تهدیدات آن دفاع می کند و نه از مزیت فرصت های ایجاد شده در سطوح بالاتر عدم قطعیت بهره می گیرد.
مزیت قابل توجهی در یکپارچه‌سازی روش های آینده نگاری در فرآیند برنامه ریزی جهت پیش‌بینی آینده‌های ممکن وجود دارد، به شرطی که خطرات پیشگام بودن در آن آینده‌ها شناسایی و مدیرریت شده باشند. در حالی که تکنیک‌های آینده نگاری همانند برنامه ریزی سناریو می‌توانند ” به سازمان در ایجاد توانایی پیش‌بینی عدم قطعیت‌های آینده کمک کنند”، بررسی موثر از محیط یک شرط پیشین برای ساختن آینده های ممکن است که از طریق آن تاثیرات تغیرات محیطی یا گزینه‌های استراتژیک سازمان می‌تواند کشف شود. هر چند ثابت شده است که روش های آینده‌نگاری تنها سیگنال ها و علائم قوی را مشخص می‌کنند(برای مثال: علائمی که آینده های ممکن را شکل می دهند شناسایی شده اند) ایجاد سناریوها را برای ارتباط بامحیط کنونی محدود می نمایند. تحقیق تائید می کند که تعداد کمی از شرکت ها روش های آینده‌نگاری را در برنامه ریزی خود در نظر گرفته‌اند که با استفاده از سناریو‌هایی ایجاد شده است که می‌تواند قوت و ضعف آن ها را یکپارچه نماید.
اگرچه محققان و پژوهشگران در اهمیت یکپارچه سازی روش‌های آینده نگاری در برنامه‌ریزی بلندمدت که محرک پیش‌بینی و تدوین استراتژی آینده محور است؛ توافق دارند و در درک اینکه کدام یک از روش‌های آیندنگاری می تواند عدم قطعیت های آینده را بدست دهد ، و نیز دراینکه چرا و چگونه آن روش ها می توانند در فرآیند برنامه ریزی یکپارچه شوند؛ محدودیت هایی وجود دارد. حتی اگر چه بحث های گسترده‌ای بر اهمیت ساخت آینده‌نگاری در مرحله تدوین استراتژی از برنامه ریزی بلند مدت وجود دارد، به طور کلی کسب و یکپارچه‌سازی نقاط قوت و ضعف و تولید سناریو های ناپیوسته و همچنین آینده‌های ممتد، در اجرای برنامه ریزی ها وجود نداشته است. همانطور که Haegeman و همکارانش نوشته اند “هنوز هم صحبت های کمی در مورد تبادل بین استفاده‌کنندگان روش های کمی و کیفی وجود دارد”. امروزه اکثر رویکرد های برنامه ریزیدر تولید و یا مدیریت علائم ضعف شکست می خورند، همانگونه که اکثر فعالیت های آینده‌نگاری در کسب و ترکیب نقاط قوت یا روند ها شکست می خورند.
ما به دنبال پیشبرد دانش در اجرای آینده‌نگاری در برنامه‌ریزی بلندمدت هستیم همانگونه که مدیران سازمان خود را برای آینده پیش بینی شده اما غیر مطمئن آماده می کنند. سوال تحقیق ما: ” چه زمانی و چگونه باید روش های آینده‌نگاری باید در برنامه‌ریزی بلندمدت گنجانده شود تا بتواند عدم قطعیت‌های آینده پیش‌بینی شده را در یابد؟” خطاب به تاکید بیشتر بر آینده نگاری در برنامه ریزی سازمانی در مواجه با تغیرات سریع محیطی می باشد.
برای خواندن ادامه مقاله کلیک کنید.
منبع: کارویژه
نظرات
ارسال یک نظر